namlularının ucuna gül koymuş kadınlar geçiyor önümden
hiç sırası değil
savaş borusu çalındı çoktan
ne vazgeçirebilirsiniz beni
ne azalabilir isyan

bu bayram neden bu kadar soğuk...
hani barıştırırdı bayramlar insanları...
hani küsler sarılırdı...
küs müyüz seninle ...
küs bile değiliz...

bugün,
bir bitpazarı kalabalığına,
bir kahvehane gürültüsüne,
ve ajanslara,
karışmalıyım.

ya kabul etmezsen...
ya elimde kalırsa herşey...
yüreğimde kaldığı gibi bir de elimde...

gözlerinde batıyordu gün...
açacaktı ay ,
ela gözlerinde...

yıkanırdı su...
yıkanırdı kir...

gözlerin ellerime degince...

şimdi
biraz balkon demirine konan kuş,
biraz yağmurun aylar sonra öptüğü kavruk toprağın,
belki sitem,belki müjde yüklü kokusu oldun bana..

sen her gece köşe başında,
paramparça urban;
kirli ellerinle, bir dilim ekmek için
avuç açan sefil insan

kendimi gerekçelendirdiğim, ölçüp biçtiğim, yaralandığım, yaraladığım hırçın şehir!..

Sözler tekerrür etmeye başlarsa, bu çok yaşadığımız anlamına gelir. Ne önemi var!
Tekerrür ayrıntılara kadar yayılmışsa, artık yaşamıyoruz demektir. Ne önemi var!

cihanı hiçe satmaktır adı aşk
döküp varlığı gitmektir adı aşk

elinde ki sükkeri ayruğa sunup
ağuyu kendi yutmaktır adı aşk

evin lambalarını ve camlarını kırmalarım,
komşu bahçelerin tahrikkar meyvelerini aşırmalarım
göz ardı edilirse imiş yaramaz bile sayılmazmışım...

siyah mürekkebi aktığında gözlerimin
gözlerimiz bir zeytin ağacı
mavi olmasa da gözlerimiz
gözlerimiz zeytin karası